Historia NowożytnaHistoria powszechna

Pistolet maszynowy Diegtiariewa

Choć edukacja Wasilija Diegtiariewa (1880-1949) obejmowała zaledwie kilka klas szkoły podstawowej, nie przeszkodziło mu to zostać jednym z najważniejszych konstruktorów broni. Jego najlepsze konstrukcje to lekkie karabiny maszynowe DP (Diegtiariew piechotnoj) i DT (Diegtiariew tankowoj) oraz pistolet maszynowy PPD.

Ponadto skonstruował również rusznicę przeciw czołgową. Zasługi w budowie broni przyniosły mu stopień generała-majora, stanowisko dyrektora oraz miejsce w sowieckiej Radzie Najwyższej. Powstały w 1928 karabin maszynowy DP kaliber 7,62 był najpowszechniejszym karabinem tej klasy w wyposażeniu armii rosyjskiej. Była to prosta, wytrzymała i niezawodna konstrukcja produkowana w astronomicznych ilościach, z czego nie wiele egzemplarzy dotrwało do naszych czasów. Karabin wykorzystywał siłę gazów prochowych, a jego zamek działał na zasadzie prostej lecz pomysłowej: zamykany był rozchylanymi zawiasowo ryglami, które uruchamiała poruszająca się ku przodowi iglica.

Konstrukcja była raczej niezawodna, jedynymi znaczącymi wadami były: mała wytrzymałość magazynka talerzowego na wstrząsy oraz odkształcenia i zmiany w materiale sprężyny powrotnej, powodowane ciepłem wydzielającym się podczas długiego strzelania. Konstruując swój następny karabin – DPM, Diegtiariew zaradził temu problemowi, umieszczając sprężynę w komorze zamkowej za zamkiem. Model ten wprowadzono do eksploatacji w czasie trwania wojny.

Karabin maszynowy był wersją karabinu DP przystosowaną do montażu w pancerzu czołgu. Różnice w mechanicznym działaniu obu karabinów były nie wielkie; DT posiadał dodatkowo metalową, wysuwaną kolbę oraz talerzowy magazynek o mniejszej średnicy i większej wysokości – cech szczególnie w ciasnych wnętrzach czołgów.

Pierwsze egzemplarze pistoletów maszynowych PPD wyprodukowano w niewielkiej liczbie w 1934 i były w dużej mierze repliką niemieckiego Bergmana z I wojny światowej, wzbogaconą poprawkami zaczerpniętymi z fińskiej konstrukcji o nazwie Suomi. PPD był prostym pistoletem maszynowym z drewnianą kolbą i magazynkiem bębnowym zawierającym 71 nabojów pistoletowych kaliber 7,62 mm. Działał na zasadzie zamka swobodnego. Pierwszą wersję nazwaną Model 34/38 zastąpił później Model 1940, w którym zmodyfikowano magazynek i sposób jego mocowania w broni. Obu wersji używano począwszy od wojny rosyjsko-fińskiej do końca II wojny światowej. Jednak ze względu na dużą pracochłonność produkcji pistolet Diegtiariewa zastąpiono prostszymi konstrukcjami Szpagina i Sudajewa.

Kaliber: 7,62 mm
Amunicja: nabój pistoletowy TT
Długość broni: 788 mm
Masa broni: 5,4 kg
Szybkostrzelność: teoretyczna: 900 – 1000 strzałów na minutę praktyczna: 30 – 40 (ogień pojedynczy), 100 (ogień ciągły) strzałów na minutę
Donośność skuteczna: 500 m
Pojemność magazynka: 71 sztuk

Przemysław Sierechan

Pasjonat historii. Interesuje się prawem, technologią informacyjną. Redaktor Naczelny i wydawca PolskieDzieje.pl
Back to top button