Bursztyn jest skamieniałą żywicą drzew iglastych sprzed ok 40 mln lat. W zależności od koloru i miejsca występowania kamienie te noszą różne nazwy. Sama nazwa „bursztyn” wywodzi się z języka niemieckiego i oznacza „płonący kamień”. Często zdarza się, iż zawierają one szczątki zwierzęce i roślinne, co dodatkowo je zdobi, ale najcenniejsze są te najbardziej przejrzyste, bez zanieczyszczeń.
Od najdawniejszych czasów bursztyny używane były w jubilerstwie. Prócz biżuterii ozdabiało sie nimi szaty, naczynia kultu religijnego i inne przedmioty. Nalewka bursztynowa ponoć leczyła bóle głowy, katar, kolkę i inee dolegliwości. Nic dziwnego, że kamień był nazywany „Złotem Północy”.
Największe złoża bursztynu znajdują się wzdłuż wybrzeża od Chłapowa po Półwysep Sambijski, ale poza tym w Polsce występuje też w wielu innych miejscach.
Bursztyn bałtycki, zwany inaczej sukcynitem odznacza się zawartością kwasu bursztynowego od 3 do 8%. To stawia go na najwyższej pozycji wśród żywic kopalnych. W porównaniu z bursztynami sambijskimi, które konserwują sie pod wodą, odmiany bałtyckie są znacznie piękniejsze. Procesy wietrzenia w naturalny sposób wzbogaciły ich urodę.
