98 lat temu rozegrała się bitwa, którą Edgard Vincent – wicehrabia D’Abergnon, brytyjski polityk i dyplomata, szef alianckiej misji międzysojuszniczej do Polski oraz naoczny świadek tamtych wydarzeń, nazwał osiemnastą decydującą bitwą w dziejach świata. Pisał on tak:
„Współczesna historia cywilizacji zna mało wydarzeń, posiadających znaczenie większe od bitwy pod Warszawą w roku 1920. Nie zna zaś ani jednego, które byłoby mniej docenione. Gdyby bitwa pod Warszawą zakończyła się była zwycięstwem bolszewików, nastąpiłby punkt zwrotny w dziejach Europy, nie ulega wątpliwości, iż z upadkiem Warszawy środkowa Europa stanęłaby otworem dla propagandy komunistycznej i dla sowieckiej inwazji. (.) W wielu sytuacjach historycznych Polska była przedmurzem Europy przeciw inwazji azjatyckiej. W żadnym atoli momencie zasługi położone przez Polskę nie były większe, w żadnym niebezpieczeństwo nie było groźniejsze.”
Bitwa Warszawska rozegrała się między 12 a 25 sierpnia 1920 roku i była decydującym momentem wojny polsko – bolszewickiej. Miała ona ogromne znaczenie nie tylko dla odradzającego się Państwa Polskiego, ale również dla całej Europy. Pokonanie Polaków było dla bolszewików celem taktycznym, głównym zaś celem było wsparcie komunistycznych rewolucjonistów, którzy próbowali wzniecić ferment w Niemczech i krajach powstałych po rozpadzie Austro-Węgier. Gdyby żołnierze polscy nie zatrzymali wojsko rosyjskich, nastąpiłoby rozlanie bolszewizmu na cały kontynent. Bitwę Warszawską porównać możemy do odsieczy wiedeńskiej z 1683 roku. Niespełna 250 lat przed wydarzeniami pod Warszawą, wojska polskie uratowały Europę przed inwazją muzułmańską. W 1920 roku ocaliliśmy ją przed inwazją bolszewicką.
Autorem i realizatorem planu bitwy był Józef Piłsudski lub, jak uważają niektórzy historycy, Tadeusz Rozwadowski. Decydującą rolę odegrał manewr oskrzydlający przeprowadzony przez Piłsudskiego i wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy. Po stronie polskiej zginęło 4 500 żołnierzy, 22 000 odniosło rany, a 10 000 zaginęło. Wedle szacunków, u bolszewików 25 000 osób zostało zabitych bądź ciężko rannych, 60 000 trafiło do polskiej niewoli, 45 000 zaś zostało internowanych przez Niemców.
